Museum of Display is het tweede deel van een drieluik dat in zijn geheel gelezen kan worden als een verhaallijn over een fictief museum. De serie roept een wisselwerking in het leven tussen verschillende definiëringen van ‘kunst’ en ‘instituut’ en neemt de vorm aan van een versneld scenario – gaande van het ontstaan van dit ‘ museum’, tot zijn zelfbevraging, implosie en mogelijke verniewing. De kunstwerken die in deze reeks samengebracht worden, bevatten duidelijke claims over de wijze waarop ze willen gezien en begrepen worden. Ze drukken ideeën uit over de institutionele ruimte waarin ze terecht komen. Deze voorwaarden en standpunten keren in de serie terug als verschillende visies op het ‘museum’ en als modellen van hoe kunst bekeken en ervaren kan worden.

De eerste episode, Museum of Speech, schetste het model van een poreus ‘museum’, waar de ‘stem’ van de kunstenaar weergalmt en voor tegenwerking zorgt. Een gedecentraliseerde en gedereguleerde plek van spontaneïteit en diversiteit. In de laatste episode, A Slowdown at the Museum, zal de “reële” wereld in het ‘museum’ terugkeren in de vorm van een staking. Het continue proces van geschiedschrijving wordt zo onderbroken. Het ‘museum’ wordt ‘on hold’ gezet en de politieke onrust wordt in het hart van het instituut geplaatst.

Tussen bovengenoemde episodes in exploreert Museum of Display wát er precies wordt getoond bij het tentoonstellen van kunst. De kunstwerken en praktijken in Museum of Display voeren het element van ‘display’ op als onderwerp, als object van onderhandelingen of verdeeldheid, of als een constitutieve opsplitsing van neutraliteit en fabricage – de fabricage van criteria, perspectieven en begripskaders.

Museum of Display toont werken en interventies van Nico Dockx, Josef Dabernig, Metahaven, Jill Magid, Isabelle Cornaro, Neïl Beloufa, Kris Kimpe en een speciaal voor de tentoonstelling geschreven tekst van Helmut Draxler.